Manapouri

De volgende plaats is Manapouri. Een klein dorpje bij Te Anau waar we de jaarwisseling zullen doorbrengen. Elke keer als ik ergens aankom en denk: wat hebben we nu weer geboekt, blijkt het steeds reuze mee te vallen. De kamer is oud met een keukenblokje en wastafeltje. Een aparte douche met wc en dus zonder wastafel. Dan maar tandenpoetsen aan de aanrecht. Net als vroeger thuis. Uiteindelijk zat er toch alles op en aan en een tussndeur naar Teun en Pepijn. Ook een gezamenlijk terras met en schitterend uitzicht over Lake Manapouri. Met als voordeel dat we alleen maar de weg over hoefden te steken en een stukje afdalen om meteen bij het meer te zijn. Alles bij het verblijf leek wel uit de jaren 70 te komen. ‘S Avonds kwam er een band ( nou ja, een man en een vrouw) spelen. Volgens mij waren er veel locals. Voor de rest werd er niks speciaals gedaan, geen oliebol of ander hapje. Geen champagne. Gewoon veel bier. Tien seconden voor 12 uur werd er afgeteld, happy newyear geroepen, de bar 10 minuten dicht en daarna weer door. Heel in de verte zagen we 2 vuurpijlen. Ik voelde me meespelen in zo’n ouderwetse Amerikaanse film. Ondanks alles blijven dit moeilijke dagen. Hoe ver we ook weggaan, je gevoel blijft hetzelfde. De andere dag wat uitgeslapen en dus het ontbijt gemist. Gelukkig was in Te Anau de supermarkt gewoon open. Daar lekkere broodjes gekocht en de rest van de dag aan het meer doorgebracht. Heel uitgebreid en vaak de nieuwjaarsduik gedaan, moet lukken met ongeveer 25 graden. Volgende stop is Invercargill.